Als verpleegkundige en later als (sociaal pedagogisch) hulpverlener in de psychiatrie en verstandelijk gehandicaptenzorg heb ik ruime ervaring opgedaan in het ondersteunen van mensen met uiteenlopende hulp- en begeleidingsvragen. Toch merkte ik dat, terwijl ik mij volledig inzette voor anderen, ik mezelf vaak voorbijliep. Zo'n tien jaar geleden bezocht ik een fysiotherapeut vanwege aanhoudende pijnklachten tussen mijn schouderbladen. Daarnaast had ik regelmatig last van hoofdpijn en voelde mijn nekspieren vaak beurs en gespannen aan.

Na mijn eerste behandeling voelde ik me diezelfde middag echter onverwacht ongelukkig. Allerlei onverwerkte zaken uit mijn verleden kwamen naar boven en bleven als een eindeloze lus door mijn hoofd spelen. Het was confronterend, omdat ik hier al jaren niet meer aan had gedacht. Een week later had ik opnieuw een afspraak bij de fysiotherapeut. Ik vertelde hem wat de behandeling had losgemaakt en dacht dat hij dit misschien vreemd zou vinden. Tot mijn verrassing gaf hij aan dat dit helemaal niet ongebruikelijk was. Hij hoorde vaker dat emoties naar boven kwamen na een behandeling en benadrukte dat dit een normaal proces is. Toen vroeg ik hem: "Wat doe je vervolgens met deze emoties?" Hij antwoordde dat dit niet binnen zijn taken viel en dat cliënten in zo'n geval vaak doorverwezen worden naar een coach of psycholoog.

Vanaf dat moment raakte ik steeds meer geboeid door de verbinding tussen lichaam en geest. Ik begon me te verdiepen in de holistische visie op de mens en de wereld, en mijn interesse groeide alleen maar. Dit besef heeft mijn perspectief op zorg en welzijn blijvend veranderd.